Hallo mama, papa, Feroz en iedereen die langskomt op m'n blog, die ik heb aangemaakt op veeler verzoek. Geen idee hoe vaak ik iets zal posten, maar hopelijk zoveel en zo vaak mogelijk. Op dit moment zit ik in m'n kamer. Ik kan nog steeds geen internet ontvangen op m'n laptop, dus als jullie dit lezen betekent dat dat ik dit alles op m'n UB stick heb gezet en vervolgens in de computerzaal waar ze dus wel internet hebben, op de pc heb geplaatst en uiteindelijk dus hier op
m'n blog. Vanochtend dus vroeg op voor de vlucht van 10.50 richting Londen Heathrow. Afscheid genomen van papa en mama en eerder van Feroz want die moest jammergenoeg werken en kon me niet uitzwaaien :( Na m'n paspoort en m'n ticket te hebben laten checken, doorgelopen naar D12. Heel even stond ik de verkeerde rij, maar een medewerker wees me gelukkig weer de goede kant op. Door de rij mensen die er stonden kon ik namelijk niet zien dat er nog een bord volgde met een pijltje richting D12. Uiteindelijk, na best een eind te hebben gelopen, kwam ik bij D12 en ben gaan zitten. Ik was nog vroeg dus je kon alleen nog maar op een aantal bankjes zitten voor de schuifdeur die nog gesloten was. Pas toen die openging kwam ik er uiteindelijk ook nog achter waarom m'n bagage nog niet gecontroleerd was en waarom ik nog niet door het poortje moest lopen om te checken of ik spul bij me had wat het vliegtuig niet in mag. Dit alles kwam namelijk toen pas, terwijl meestal al ruim vantevoren. Gelukkig was alles in orde en kon ik meteen door en mocht weer gaan zitten. Vervolgens mocht ik alweer heel snel opstaan en m'n boardingpass laten zien, waarna ik opnieuw kon zitten. en daarna mocht ik ook weer heel snel weer opstaan om het vliegveld in te stappen. Ik had plaats 26F, wat in mijn geval betekende, bij het raam! :) M'n bruine koffertje bovenin de locker goed opgeborgen (trouwens niet m'n enige koffer, want anders dan in Barcelona had ik dit keer wel de grote koffer mee, maar liefst 25 kg, 2 kg te veel, maar de mevrouw achter de balie vond dit geen probleem). Naast mij kwamen uiteindelijk een man en een vrouw te zitten samen met hun kleine baby die af en toe luid begon te janken. M'n ogen deed ik soms eventjes dicht, maar ik heb niet geslapen vanwege de korte reis en omdat de stewardessen reeds langskwamen om te vragen wat ik wilde drinken. Orangje juice natuurlijk, maar dat hadden ze niet dus toen werd het maar appel. Geen last van suizende oren gelukkig en dat zonder kauwgum, die in de bruine koffer zat die ik boven in de locker had opgeborgen. Beetje jammer. Ik kreeg ook nog een snack, je kon kiezen tussen een muselibar, een fruesi of zoiets en een zakje met iets erin, maar waarvan ik geen idee heb wat het was. Uiteindelijk dus maar gekozen voor de mueslibar, die ik trouwens heel elkker vond. Jammie. Na iets van een uurtje begonnen we alweer aan de landing, heel snel allemaal. Toen op m'n koffer gewacht, wat gelukkig niet al te lang duurde. De grote rode koffer op zo'n karretje gedaan. Toen ook maar m'n bruine koffer erbij gezet en de rugtas gewoon op de rug. Eenmaal buiten in de grote hal stond er zoals gewoonlijk een hek waarachter allemaal mensen stonden alsof je hebt meegedaan aan de Olympische Spelen en een medaille hebt gewonnen en daar vervolgens door familie, vrienden en de pers wordt opgewacht. Normaalgesproken loop ik kangs die rij mensen heen, maar omdat dit keer vervoer voor me was geregeld hield ik m'n ogen goed open onm te zien of m'n chauffeur Keith, die met een kaartje met mijn naam erop stond, reeds stond te wachten. Ik dus ieder kaartje lezen, nee, nee, nee, nee en toen ja. daar! Dus ik naar Keith toe. Meneer natuurlijk aan me vragen in het Spaans of ik uit Spanje kwam, maar zoals wel vaker moest ik ook hem teleurstellen, want nee, ik kom niet uit Spanje. Waarschijnlijk eerder uit Portugal. Keith, heel erg aardig en behulpzaam, je kunt 'm zien op de foto hiernaast die is genomen in m' n kamer nadat hij me had geholpen de koffers naar boven te brengen. Vervolgens liepen we dus naar de
garage waar z'n auto stond te wachten. Hij vragen of ik voor of achterin wilde zitten, ik zeg voor, en hij vervolgens tegen mij, ja dan moet je wel aan deze kant komen staan of wil je soms zelf rijden? Want, zoals ik natuurlijk weer was vergeten, in Engeland rijden ze niet alleen links, maar zit de bestuurder in tegenstelling tot wat bij ons het geval is, rechts in de auto. Vervolgens begonnen we te rijden. Ik vragen of we nog iets te zien kregen van Londen, maar jammergenoeg niet. Alleen maar snelweg. dus niet de binnenstad. Van bovenaf in de lucht had ik al wel goed kunnen kijken, dus was niet zo erg. De london eye zag er weer klein uit. Al heel snel kwamen we in een beetje file te staan, we stonden nooit helemaal stil, maar reden wel heel langzaam. Keith vertelde nog dat ie spaans aan het leren was, dus hij had volgens mij wel gehoopt dat ik uit Spanje kwam en zich vast al een beetje voorbereid, maar nee, ik moest m toch echt teleurstellen. Hij reed overigens wel goed, en ondanks dat ie soms niet helemaal in het midden van zijn weghelft leek te rijden, verliep het allemaal prima. Twee keer stond wel z' n richtingaanwijzer aan, maar dan ging ie helemaal niet naar rechts of links en na een tijdje zette ie m ook gewoon uit, alsof ie het niet goed gehoord had. Ik moest ook extra luid praten vanwege de harde snelweggeluiden die volgens hem te horen waren, maar waarvan ik echt niks gemerkt heb. Je hoorde amper iets. Volgens mij hoorde onze Keith gewoon niet zo goed. Hij ook nog vertellen over de two second rule, ofwel de twee seconde regel, nadat een vrouw haar auto voor die van ons wilde gooien, maar of dat even niet ging en wij dus liepen te toeteren. Hij dus z'n rijmpje opzeggen, zoeist van 'only fools don't follow the two second rule'. Ik even later nog vragen wat er precies met een 'hard shoulder' wordt bedoeld dat steeds op de borden stond. Er stond namelijk zoiets over enkele meters is er even geen hard shoulder meer. Maar de 'hard shoulder' voor de mensen die ook geen idee hebben van wat dat is, dat is gewoon de vluchtstrook. Ik kreeg ook nog een lekker snoepje van ' m en vroeg of ie nog andere studenten moest brengen vandaag, of het normaal was dat ie op de zondag moest werken, hoe groot hij Canterbury vond etc. Uiteindelijk, na ruim anderhalfuur, de vliegreis is nog korter, kwamen we aan op de campus. Hij uitleggen dat Canterbury vroeger nog best klein was en er zelfs een muur omheen staat die de grenzen aangeeft, maar dat tegenwoordig de mensen het gebied wat hebben uitgebreid. Hij wees me waar het centrum was en toen we vervolgens bij de campus kwamen ging ie ook nog eens extra langzaam rijden om op weg naar Rutherford College, waar ik deze week verblijf nog even te laten zien waar de bieb, de supermarkt, de bioscoop/theater te vinden zijn. aangekomen hielp ie me dus met de koffers naar boven na de sleutel te hebben opgehaald voor m'n kamer die zich bevindt op de vierde verdieping en wel kamer E 4. En na hem te hebben betaald heb ik dus de foto genomen, jammergenoeg zo zei ie zelf al, had ie z'n petje niet meer op die bij z'n mooie pak hoort. want zoals ie zei hij is geen taxidriver maar een echte chauffeur en werkt ook alleen samen met de universiteit. Toen afscheid genomen en al heel snel nadat ie wegwas naar huis gebeld en toen hoorde ik ook op de gang wat andere studenten. Even later dus kennis gemaakt met Sandra en niet Alva, zoals ik eerst dacht dat
ze heette. Sandra zit in de kamer naast mij en komt uit Duitsland, studeert antropologie en is 24. Haar en Marion, uit het zuiden van Frankrijk, Pontiers en die 19 jaar is ken ik tot nu toe het beste. Zij praten van iedereen die ik tot nu toe heb ontmoet ook het meest. Net als mij volgen zij ook de English Language And Study Skills Course. En omdat wij meededen aan die cursus mochten we na een speciaal briefje te hebben getoond tussen 6 en 7 pm beneden in de eetzaal eten. Het eten is smakelijker dan bij de UvA vind ik. Het ziet er iets beter uit. er was ook heleboel keus en volgens mij, maar dat weet ik niet zeker, mochten we alles eten wat we wilden. Ik had nog gevraagd aan de jongen achter de kassa, maar hij vond het volgens mij allemaal wel best. Maar er staat in die brief niets over hoeveel je mag eten en drinken en dus neem je gewoon van alles wat. Ze hadden een vegetarische lasagna, maar of dat echt vegetarisch was? Sandra is ook vegetarisch en zij twijfelde ook. Je kreeg er wat patat bij en ik had een salade met cous cous en ook nog sap. Toen gingen we zitten. Daar ontmoette ik voor het eerst Maron, want zij zit niet op de gang waar Sandra en ik ozne kamer hebben. En wij allemaal na elkaar steeds vertellen over hoe het bij ons gaat op de universiteit in eigen land en of we de opdrachten die we voor de cursus moesten maken al gedaan hadden. Sandra helemaal vertellen over hoe alles in Duitsland werkt. Je moet examen doen om naar de universitetit te gaan. Niet iedereen wordt toegelaten en dat geldt niet alleen voor medicijnen, maar ook voor bijv. rechten. Je mag een examen maar twee of 1x overdoen en 1x van studie switchen en mocht je het dan nog niet halen dan wordt je van de uni afgekickt. Marion en ik nogal verbaasd, wij hadden geen idee want bij ons gaat het er veel gemakkelijker aan toe. en als je dus toegelaten wordt voor medicijnen dan wordt voor je bepaald naar welke universiteit je gaat. Dus als je in het zuiden woont kan het voorkomen dat je naar een universiteit in het noorden moet, Alleen als je cijfers zoooo goed zijn, mag je soms zelf kiezen. En anders wordt er dus voor je gekozen. Marie die vroeg ons vervolgens nog of op onze universiteit er een vaste dag is dat er feesten door de uni worden gegeven. Ik weet dat niet zo goed, maar bij haar is
dat in ieder geval iedere donderdag. En zij vertelde toen dat het vooral de jongere studenten zijn die veel uitgaan en dat de ouderen wat rustiger zijn. Wat ik toch ook wel een beetje zelf merk op de UvA, aangezien de jongeren meestal nog niet allemaal samenwonen of meerdere studies hebben gedaan. Voor hun is alles dus nog nieuw. Maar goed. Nu ben ik dus heel erg moe. Het is 8 uur Engelse tijd en morgen vroeg op. Ontbijt is van 8 tot 9.15 am.Dus ik ga zo opfrissen en dan duik ik m'n bed in, hopelijk maakt m' n wekker me wakker, want ik ben zo moe dat ik volgens mij wel een aantal dagen zou kunnen slapen. Trouwens Meryem, de foto's die jij van Barcelona hebt gemaakt zijn vet! :) Ik kon me trouwens helemaal niet meer herinneren dat we foto's hebben gemaakt in de Up & Down. Kwam als een zeer grote verrassing daar foto's van te zien. ook heb jij foto's gemaakt van op het strand, of volgens mij had Mitch die gemaakt met jou toestel. in ieder geval, goed gedaan! Want ik had daar helemaal geen foto's van. Tot de volgende keer, maar weer! P.S. te zien zijn ook nog foto's van m'n kamer deze week.
m'n blog. Vanochtend dus vroeg op voor de vlucht van 10.50 richting Londen Heathrow. Afscheid genomen van papa en mama en eerder van Feroz want die moest jammergenoeg werken en kon me niet uitzwaaien :( Na m'n paspoort en m'n ticket te hebben laten checken, doorgelopen naar D12. Heel even stond ik de verkeerde rij, maar een medewerker wees me gelukkig weer de goede kant op. Door de rij mensen die er stonden kon ik namelijk niet zien dat er nog een bord volgde met een pijltje richting D12. Uiteindelijk, na best een eind te hebben gelopen, kwam ik bij D12 en ben gaan zitten. Ik was nog vroeg dus je kon alleen nog maar op een aantal bankjes zitten voor de schuifdeur die nog gesloten was. Pas toen die openging kwam ik er uiteindelijk ook nog achter waarom m'n bagage nog niet gecontroleerd was en waarom ik nog niet door het poortje moest lopen om te checken of ik spul bij me had wat het vliegtuig niet in mag. Dit alles kwam namelijk toen pas, terwijl meestal al ruim vantevoren. Gelukkig was alles in orde en kon ik meteen door en mocht weer gaan zitten. Vervolgens mocht ik alweer heel snel opstaan en m'n boardingpass laten zien, waarna ik opnieuw kon zitten. en daarna mocht ik ook weer heel snel weer opstaan om het vliegveld in te stappen. Ik had plaats 26F, wat in mijn geval betekende, bij het raam! :) M'n bruine koffertje bovenin de locker goed opgeborgen (trouwens niet m'n enige koffer, want anders dan in Barcelona had ik dit keer wel de grote koffer mee, maar liefst 25 kg, 2 kg te veel, maar de mevrouw achter de balie vond dit geen probleem). Naast mij kwamen uiteindelijk een man en een vrouw te zitten samen met hun kleine baby die af en toe luid begon te janken. M'n ogen deed ik soms eventjes dicht, maar ik heb niet geslapen vanwege de korte reis en omdat de stewardessen reeds langskwamen om te vragen wat ik wilde drinken. Orangje juice natuurlijk, maar dat hadden ze niet dus toen werd het maar appel. Geen last van suizende oren gelukkig en dat zonder kauwgum, die in de bruine koffer zat die ik boven in de locker had opgeborgen. Beetje jammer. Ik kreeg ook nog een snack, je kon kiezen tussen een muselibar, een fruesi of zoiets en een zakje met iets erin, maar waarvan ik geen idee heb wat het was. Uiteindelijk dus maar gekozen voor de mueslibar, die ik trouwens heel elkker vond. Jammie. Na iets van een uurtje begonnen we alweer aan de landing, heel snel allemaal. Toen op m'n koffer gewacht, wat gelukkig niet al te lang duurde. De grote rode koffer op zo'n karretje gedaan. Toen ook maar m'n bruine koffer erbij gezet en de rugtas gewoon op de rug. Eenmaal buiten in de grote hal stond er zoals gewoonlijk een hek waarachter allemaal mensen stonden alsof je hebt meegedaan aan de Olympische Spelen en een medaille hebt gewonnen en daar vervolgens door familie, vrienden en de pers wordt opgewacht. Normaalgesproken loop ik kangs die rij mensen heen, maar omdat dit keer vervoer voor me was geregeld hield ik m'n ogen goed open onm te zien of m'n chauffeur Keith, die met een kaartje met mijn naam erop stond, reeds stond te wachten. Ik dus ieder kaartje lezen, nee, nee, nee, nee en toen ja. daar! Dus ik naar Keith toe. Meneer natuurlijk aan me vragen in het Spaans of ik uit Spanje kwam, maar zoals wel vaker moest ik ook hem teleurstellen, want nee, ik kom niet uit Spanje. Waarschijnlijk eerder uit Portugal. Keith, heel erg aardig en behulpzaam, je kunt 'm zien op de foto hiernaast die is genomen in m' n kamer nadat hij me had geholpen de koffers naar boven te brengen. Vervolgens liepen we dus naar de 
garage waar z'n auto stond te wachten. Hij vragen of ik voor of achterin wilde zitten, ik zeg voor, en hij vervolgens tegen mij, ja dan moet je wel aan deze kant komen staan of wil je soms zelf rijden? Want, zoals ik natuurlijk weer was vergeten, in Engeland rijden ze niet alleen links, maar zit de bestuurder in tegenstelling tot wat bij ons het geval is, rechts in de auto. Vervolgens begonnen we te rijden. Ik vragen of we nog iets te zien kregen van Londen, maar jammergenoeg niet. Alleen maar snelweg. dus niet de binnenstad. Van bovenaf in de lucht had ik al wel goed kunnen kijken, dus was niet zo erg. De london eye zag er weer klein uit. Al heel snel kwamen we in een beetje file te staan, we stonden nooit helemaal stil, maar reden wel heel langzaam. Keith vertelde nog dat ie spaans aan het leren was, dus hij had volgens mij wel gehoopt dat ik uit Spanje kwam en zich vast al een beetje voorbereid, maar nee, ik moest m toch echt teleurstellen. Hij reed overigens wel goed, en ondanks dat ie soms niet helemaal in het midden van zijn weghelft leek te rijden, verliep het allemaal prima. Twee keer stond wel z' n richtingaanwijzer aan, maar dan ging ie helemaal niet naar rechts of links en na een tijdje zette ie m ook gewoon uit, alsof ie het niet goed gehoord had. Ik moest ook extra luid praten vanwege de harde snelweggeluiden die volgens hem te horen waren, maar waarvan ik echt niks gemerkt heb. Je hoorde amper iets. Volgens mij hoorde onze Keith gewoon niet zo goed. Hij ook nog vertellen over de two second rule, ofwel de twee seconde regel, nadat een vrouw haar auto voor die van ons wilde gooien, maar of dat even niet ging en wij dus liepen te toeteren. Hij dus z'n rijmpje opzeggen, zoeist van 'only fools don't follow the two second rule'. Ik even later nog vragen wat er precies met een 'hard shoulder' wordt bedoeld dat steeds op de borden stond. Er stond namelijk zoiets over enkele meters is er even geen hard shoulder meer. Maar de 'hard shoulder' voor de mensen die ook geen idee hebben van wat dat is, dat is gewoon de vluchtstrook. Ik kreeg ook nog een lekker snoepje van ' m en vroeg of ie nog andere studenten moest brengen vandaag, of het normaal was dat ie op de zondag moest werken, hoe groot hij Canterbury vond etc. Uiteindelijk, na ruim anderhalfuur, de vliegreis is nog korter, kwamen we aan op de campus. Hij uitleggen dat Canterbury vroeger nog best klein was en er zelfs een muur omheen staat die de grenzen aangeeft, maar dat tegenwoordig de mensen het gebied wat hebben uitgebreid. Hij wees me waar het centrum was en toen we vervolgens bij de campus kwamen ging ie ook nog eens extra langzaam rijden om op weg naar Rutherford College, waar ik deze week verblijf nog even te laten zien waar de bieb, de supermarkt, de bioscoop/theater te vinden zijn. aangekomen hielp ie me dus met de koffers naar boven na de sleutel te hebben opgehaald voor m'n kamer die zich bevindt op de vierde verdieping en wel kamer E 4. En na hem te hebben betaald heb ik dus de foto genomen, jammergenoeg zo zei ie zelf al, had ie z'n petje niet meer op die bij z'n mooie pak hoort. want zoals ie zei hij is geen taxidriver maar een echte chauffeur en werkt ook alleen samen met de universiteit. Toen afscheid genomen en al heel snel nadat ie wegwas naar huis gebeld en toen hoorde ik ook op de gang wat andere studenten. Even later dus kennis gemaakt met Sandra en niet Alva, zoals ik eerst dacht dat
ze heette. Sandra zit in de kamer naast mij en komt uit Duitsland, studeert antropologie en is 24. Haar en Marion, uit het zuiden van Frankrijk, Pontiers en die 19 jaar is ken ik tot nu toe het beste. Zij praten van iedereen die ik tot nu toe heb ontmoet ook het meest. Net als mij volgen zij ook de English Language And Study Skills Course. En omdat wij meededen aan die cursus mochten we na een speciaal briefje te hebben getoond tussen 6 en 7 pm beneden in de eetzaal eten. Het eten is smakelijker dan bij de UvA vind ik. Het ziet er iets beter uit. er was ook heleboel keus en volgens mij, maar dat weet ik niet zeker, mochten we alles eten wat we wilden. Ik had nog gevraagd aan de jongen achter de kassa, maar hij vond het volgens mij allemaal wel best. Maar er staat in die brief niets over hoeveel je mag eten en drinken en dus neem je gewoon van alles wat. Ze hadden een vegetarische lasagna, maar of dat echt vegetarisch was? Sandra is ook vegetarisch en zij twijfelde ook. Je kreeg er wat patat bij en ik had een salade met cous cous en ook nog sap. Toen gingen we zitten. Daar ontmoette ik voor het eerst Maron, want zij zit niet op de gang waar Sandra en ik ozne kamer hebben. En wij allemaal na elkaar steeds vertellen over hoe het bij ons gaat op de universiteit in eigen land en of we de opdrachten die we voor de cursus moesten maken al gedaan hadden. Sandra helemaal vertellen over hoe alles in Duitsland werkt. Je moet examen doen om naar de universitetit te gaan. Niet iedereen wordt toegelaten en dat geldt niet alleen voor medicijnen, maar ook voor bijv. rechten. Je mag een examen maar twee of 1x overdoen en 1x van studie switchen en mocht je het dan nog niet halen dan wordt je van de uni afgekickt. Marion en ik nogal verbaasd, wij hadden geen idee want bij ons gaat het er veel gemakkelijker aan toe. en als je dus toegelaten wordt voor medicijnen dan wordt voor je bepaald naar welke universiteit je gaat. Dus als je in het zuiden woont kan het voorkomen dat je naar een universiteit in het noorden moet, Alleen als je cijfers zoooo goed zijn, mag je soms zelf kiezen. En anders wordt er dus voor je gekozen. Marie die vroeg ons vervolgens nog of op onze universiteit er een vaste dag is dat er feesten door de uni worden gegeven. Ik weet dat niet zo goed, maar bij haar is 
dat in ieder geval iedere donderdag. En zij vertelde toen dat het vooral de jongere studenten zijn die veel uitgaan en dat de ouderen wat rustiger zijn. Wat ik toch ook wel een beetje zelf merk op de UvA, aangezien de jongeren meestal nog niet allemaal samenwonen of meerdere studies hebben gedaan. Voor hun is alles dus nog nieuw. Maar goed. Nu ben ik dus heel erg moe. Het is 8 uur Engelse tijd en morgen vroeg op. Ontbijt is van 8 tot 9.15 am.Dus ik ga zo opfrissen en dan duik ik m'n bed in, hopelijk maakt m' n wekker me wakker, want ik ben zo moe dat ik volgens mij wel een aantal dagen zou kunnen slapen. Trouwens Meryem, de foto's die jij van Barcelona hebt gemaakt zijn vet! :) Ik kon me trouwens helemaal niet meer herinneren dat we foto's hebben gemaakt in de Up & Down. Kwam als een zeer grote verrassing daar foto's van te zien. ook heb jij foto's gemaakt van op het strand, of volgens mij had Mitch die gemaakt met jou toestel. in ieder geval, goed gedaan! Want ik had daar helemaal geen foto's van. Tot de volgende keer, maar weer! P.S. te zien zijn ook nog foto's van m'n kamer deze week.
2 comments:
Laat ook foto's van de kamer zien.
Hi Danilo,
Nice pictures!!
I love reading your blog, it keeps me up te date...
You can see that you are having fun!!
keep up the good work, so we can read your blog everyday
Lots of love and kisses;-)
Audrey en Skye
Post a Comment